ผลเรื้อรังของการใช้กัญชา

ผลกระทบหลักอย่างหนึ่งของการใช้กัญชาคือการพัฒนาของการพึ่งพาอาศัยกัน ในสหรัฐอเมริกา เกือบ 10% ของผู้ใหญ่ใช้กัญชา และผู้ใช้หนึ่งในสามมีคุณสมบัติตรงตามเกณฑ์สำหรับความผิดปกติของการใช้ กัญชา ความผิดปกติของการใช้กัญชามีลักษณะเฉพาะคือความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะใช้กัญชา โดยใช้ในปริมาณที่มากกว่าที่ตั้งใจไว้ และยังคงใช้ต่อไปแม้จะมีผลกระทบเชิงลบทางสังคมและทางกายภาพ ความอยาก ความอดทน และการถอนตัว มีการประเมินว่า 30% ของผู้ใช้กัญชาเป็นประจำและ 50-95% ของผู้ใช้จำนวนมากมีอาการถอนกัญชา อาการถอนกัญชามีลักษณะเฉพาะคือความวิตกกังวล ซึมเศร้า หงุดหงิด คุณภาพการนอนหลับลดลงพร้อมกับปริมาณและอาการปวดท้อง สภาวะอารมณ์เชิงลบนี้มีบทบาทสำคัญในการรักษาการติดยา การศึกษาที่ประเมินผลระยะยาวของการใช้กัญชาต่อความรู้ความเข้าใจนั้นมีน้อยมาก ในการศึกษาหนึ่งซึ่งติดตามผู้เข้าร่วมตั้งแต่แรกเกิดจนถึงอายุ 38 ปี ผู้ใช้กัญชาอย่างต่อเนื่องมีไอคิวลดลง 6 จุด เมื่อเทียบกับผู้ที่ไม่ได้ใช้ การศึกษาระยะยาวบางชิ้นได้แสดงให้เห็นผลข้างเคียงถาวรของการใช้กัญชาต่อประสิทธิภาพของระบบประสาท ผลกระทบเหล่านี้ขึ้นอยู่กับระยะเวลาของการเลิกบุหรี่ อายุที่เริ่มมีอาการ หรือการสัมผัสตลอดชีวิตที่สะสม มีรายงานความผิดปกติของระบบประสาทอย่างมีนัยสำคัญในผู้ใช้กัญชาเรื้อรัง การฟื้นตัวของการทำงานของการรับรู้อาจเกิดขึ้นหลังจากการหยุดใช้กัญชา ผู้ใช้กัญชาวัยรุ่นที่มีสติสัมปชัญญะ 3 สัปดาห์แสดงให้เห็นถึงความละเอียดในการเรียนรู้และความจำที่ขาดหายไปทางวาจา แต่ยังคงมีปัญหากับงานที่ต้องใช้สมาธิ ในการศึกษาระยะยาวในผู้ใหญ่วัยหนุ่มสาว ความจำเกี่ยวกับเหตุการณ์ต่างๆ ดีขึ้นในช่วงเวลาเลิกบุหรี่แปดปี เมื่อนำมารวมกัน สิ่งนี้บ่งชี้ว่าการใช้กัญชาเรื้อรังสามารถนำไปสู่การสูญเสียการควบคุมการใช้กัญชาและความบกพร่องทางสติปัญญา ซึ่งอาจค่อยๆ ลดลงหลังจากการเลิกบุหรี่เป็นเวลานาน การใช้กัญชาเรื้อรังสามารถนำไปสู่สิ่งที่เรียกว่า amotivational syndrome กลุ่มอาการ amotivational นี้มีลักษณะที่ไม่แยแส ขาดแรงจูงใจ และผลการเรียนตกต่ำ การศึกษาในสัตว์ชี้ให้เห็นว่ากลุ่มอาการ amotivational เกิดจากความผิดปกติของระบบ dopaminergic ที่เกิดจาก THC สิ่งนี้ได้รับการสนับสนุนโดยการศึกษากับผู้ใช้กัญชาที่แสดงให้เห็นว่าผู้ใช้กัญชาที่มีความไม่แยแสในระดับสูงสุดมีความสามารถในการสังเคราะห์โดปามีนต่ำที่สุดใน striatum