หนึ่งในสามของเส้นผ่านศูนย์กลาง

เช่นเดียวกับดวงจันทร์อื่นๆ ของดาวเสาร์ Iapetus มีความสอดคล้องกับดวงจันทร์ไททันที่ใหญ่ที่สุดของดาวเสาร์ ซึ่งโคจรรอบ 759,200 ไมล์ (1,221,850 กิโลเมตร) ซึ่งหมายความว่าวัตถุทั้งสองจะเพิ่มความเร็วและช้าลงเมื่อผ่านกันในชุดรูปแบบที่ซับซ้อน อย่างไรก็ตาม Iapetus มีเส้นผ่านศูนย์กลางน้อยกว่าหนึ่งในสามของเส้นผ่านศูนย์กลางของไททัน ดังนั้นการหมุนและวงโคจรของไททันจึงได้รับผลกระทบน้อยกว่าของ Iapetus มาก Giovanni Cassini สังเกตเห็นความแตกต่างระหว่างความมืดและแสงของพื้นผิวดวงจันทร์ดวงนี้เมื่อเขาค้นพบ Iapetus ในปี 1671 เขาสังเกตว่าเขาสามารถมองเห็น Iapetus ได้ทางฝั่งตะวันตกของดาวเสาร์เท่านั้น เขาสรุปได้อย่างถูกต้องว่า Iapetus ไอแอพิตัส มีด้านหนึ่งมืดกว่าอีกด้าน และ Iapetus ถูกน้ำขึ้นน้ำลงล็อกไว้กับดาวเสาร์ นักวิทยาศาสตร์สงสัยมานานแล้วว่าทำไมซีกโลกหนึ่งของ Iapetus ถึงมืดมากเมื่อเทียบกับซีกอื่นๆ และเมื่อเทียบกับพื้นผิวอื่นๆ ในระบบดาวเสาร์ Iapetus อาจกวาดอนุภาคจากดวงจันทร์มืดที่อยู่ไกลออกไปกว่า Phoebe หากนั่นคือกลไกการทำให้มืดลง ก็ควรทำการปรับพื้นผิวที่มืดใหม่อย่างต่อเนื่อง เพราะมีการตรวจพบหลุมอุกกาบาตที่สว่างสดน้อยมากในภูมิประเทศที่มืด อีกทฤษฎีหนึ่งคืออาจมีภูเขาไฟน้ำแข็งที่กระจายวัตถุสีเข้มขึ้นสู่พื้นผิว การปะทุของไฮโดรคาร์บอนที่มีลักษณะคล้ายภูเขาไฟอาจก่อให้เกิดพื้นผิวที่มืด โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากเกิดปฏิกิริยาเคมีที่เกิดจากรังสีดวงอาทิตย์