ตามที่นักดาราศาสตร์เจอราร์ด

ตามที่นักดาราศาสตร์เจอราร์ด ไคเปอร์ตั้งทฤษฎีไว้ในปี 1951 แถบรูปร่างคล้ายแผ่นน้ำแข็งมีอยู่หลังดาวเนปจูน ซึ่งมีดาวหางมืดจำนวนมากโคจรรอบดวงอาทิตย์ในอาณาจักรของดาวพลูโต วัตถุน้ำแข็งเหล่านี้ซึ่งบางครั้งถูกแรงโน้มถ่วงผลักให้เข้าสู่วงโคจรทำให้เข้าใกล้ดวงอาทิตย์มากขึ้น กลายเป็นสิ่งที่เรียกกันว่าดาวหางคาบสั้น ใช้เวลาน้อยกว่า 200 ปีในการโคจรรอบดวงอาทิตย์ ในหลาย ๆ กรณีรูปร่างหน้าตาของพวกมันสามารถคาดเดาได้เพราะพวกมันผ่านโลกมาก่อน ดาวหางคาบยาวคาดเดาได้ยาก ซึ่งหลายดวงมาจากบริเวณที่เรียกว่าเมฆออร์ต (Oort Cloud) ประมาณ 100,000 หน่วยดาราศาสตร์ (นั่นคือประมาณ 100,000 เท่าของระยะห่างระหว่างโลกกับดวงอาทิตย์) จากดวงอาทิตย์ ดาวหางเมฆออร์ตเหล่านี้อาจใช้เวลานานถึง 30 ล้านปีในการเดินทางรอบดวงอาทิตย์หนึ่งรอบ ดาวหาง ดาวหางแต่ละดวงมีส่วนเล็กๆ ที่เรียกว่า นิวเคลียส ซึ่งมักมีเส้นผ่านศูนย์กลางไม่เกิน 2-3 กิโลเมตร นิวเคลียสประกอบด้วยก้อนน้ำแข็ง ก๊าซเยือกแข็งพร้อมเศษฝุ่นฝังตัว ดาวหางอุ่นขึ้นเมื่อเข้าใกล้ดวงอาทิตย์และสร้างบรรยากาศหรือโคม่า ความร้อนของดวงอาทิตย์ทำให้น้ำแข็งของดาวหางเปลี่ยนเป็นก๊าซ ดังนั้นโคม่าจึงมีขนาดใหญ่ขึ้น อาการโคม่าอาจขยายออกไปหลายแสนกิโลเมตร แรงดันของแสงแดดและอนุภาคสุริยะความเร็วสูง (ลมสุริยะ) สามารถพัดพาฝุ่นและก๊าซโคม่าออกจากดวงอาทิตย์ บางครั้งก่อตัวเป็นหางยาวสว่าง ดาวหางมีสองหางจริงๆ คือหางฝุ่นและหางไอออน (ก๊าซ)